Goodbye ’15 & hello ’16.

Na 4 jaar werd het tijd om afscheid te nemen van mijn vorige blog. Aangezien ik enkel nog maar schreef in het teken van het moederschap is Mummy Faye ontstaan, of kort gezegd ‘Mumaye’. Trotse mama van Ruby (° 28-10-2014). Ik schrijf over het moeder zijn. En niet zomaar het moederschap, maar het mijne. Eerlijke schrijfsels over hoe het moederschap is als jonge twintiger die dagelijks vecht met zichzelf. Laat ons daar geen taboe over creëren. Ik ben nog dagelijks op zoek naar mezelf en vecht dagelijks met beestjes in mijn hoofd. Het moederschap helpt me de dagelijkse struggelingen draaglijk te maken.

En nu over 2015. Een uitgesproken slecht of uitgesproken goed jaar is het niet geweest. Ik ben dankbaar om ook dit jaar te hebben mogen genieten van mijn gezin en musical. Ja deze twee onderwerpen maken mij een gelukkig mens. Dochterlief zien uitgroeien tot een – het mag toch wel gezegd worden – koppige peuter. Zien hoe ze haar eerste stapjes zette en soms ook wel te snel ging lopen. Zien hoe ze telkens opnieuw kwaad werd als iets niet lukte, maar toch niet onmiddellijk opgaf. Zien hoe trots ze was als ze in haar eentje de trap op kon, haar lepel zelf in haar mond stak en haar bekertje water zelfstandig uitdronk. (Die doorweekte kleren vergeten we nu wel eventjes). Kleine hartaanvalletjes en typische ‘bezorgde mama’ momentjes waren ook niet veraf. Zoals toen we dit jaar zo’n 5 à 6 dokterbezoeken gehad hebben omdat Ruby de ene oorontsteking na de andere deed en doe er ook nog maar 2 keer RSV bovenop. Of toen je het in de hele living hoorde ‘donderen’ omdat Ruby nog maar eens met haar hoofd op de grond is gevallen. Of gisteren nog… Toen ze plots op de grond lag te wenen. Ik nam haar vast om haar te troosten en plots zag ik overal bloed… Dan ga ik trillen als een zot, want mijn meisje haar mond staat vol bloed. Ja, die eerste keer dat de tand door het lipje ging zal ik niet gauw vergeten. Al was Ruby het volgens mij 10 minuten later al vergeten :-).

2015 gedag zeggen betekent ook dat ik me volop kan smijten op de huwelijksvoorbereidingen. Eens je kan zeggen in 2016 dat je trouwt in 2017 lijkt dat niet meer zo heel ver. Ik geloof dat ik op dat vlak een fijn voorbereidingsjaar tegemoet ga. Maar nu we het toch hebben over je leven met iemand delen… Dit jaar heb ik mijn verloofde (ahja dat is zo’n mooi woord voor wat Björn nu is, maar voor mij is hij eigenlijk gewoon mijn liefje) nog beter leren kennen. We hebben samen moeten zoeken naar het evenwicht binnen ons gezin. Met een kleintje in je leven verandert alles, Dus ook je relatie. We hebben soms echt moeten knokken, maar zo hebben we ook geleerd dat er niks is waar we samen niet door geraken. Na dit jaar kan ik nog steeds zeggen dat ik met mijn liefje wil oud worden ♥

En zoals ik in het begin van dit bericht al zei wil ik geen taboe creëren. Ik ben een trotse mama en hou ontzettend veel van mijn prachtige dochter. Maar van mezelf houden is heel moeilijk. In mezelf geloven is onmogelijk. En overtuigd zijn van mijn eigen mogelijkheden gaat nog niet. Er zijn meer dagen dat ik eigenlijk niet uit mijn bed wil komen dan wel. Maar ik kom er ook wel. Recovering one step at a time. En af en toe heb ik eens een terugval, en dan voelt het alsof ik nooit meer uit die diepe put geraak waar ik mezelf heb doen invallen. Maar dan kijk ik naar mijn mooie dochter en geweldige liefje en weet ik weer waarom ik iedere dag het gevecht aanga met mezelf. Ik ben mijn eigen vijand en niemand anders.

2016; ik ga je niet vragen ‘be gentle with me’ of ‘verras me’, want die opdracht is aan mezelf. Ik ben gewoon blij dat ik weer een jaar met honderden dagen op een schoteltje geserveerd krijg om er zelf iets mooi van te maken.

Veel liefs aan jou, lieve lezer en ik hoop dat ook jij van 2016 iets heel mooi kan maken.

Mumaye x