Wanneer ben je als persoon eigenlijk sterk? Is het dat moment waarop je iets zwaar kunt heffen? Het moment waarop je iets kapot kunt maken met je blote handen?

Voor mij is het al sowieso niks van bovenstaande. Ik kan al helemaal niks zwaar heffen (tenzij een peuter van 9 kilo als zwaar gezien wordt, dan ben ik wereldkampioen gewichtheffen), laat staan dat ik iets kapot krijg met mijn blote hand (oké ja een blad papier in twee scheuren kan ik als de beste). Maar je begrijpt wel waar ik heen wil.

Het lijkt op het eerste zicht misschien niet zo, maar ik voel me sterk. De mentale ‘struggles’ blijven, maar zijn op dit moment niks in vergelijking met hoe ik me lichamelijk voel. Ooit al eens een sinaasappel uitgeperst om een lekker fruitsapje van te maken?  Dat overblijfsel dat je uiteindelijk weggooit? Jup, dat ben ik. Dat ik af en toe eens flauwval is geen nieuwtje (misschien wel voor sommigen die dit lezen, maar hé je leert iets nieuws bij over me). Voorbije woensdag overkwam het me weer. Ik heb de slechte gewoonte om de mensen rondom me te vragen hoelang ik ‘weggeweest’ ben. Mijn record stond op 15 seconden. Na woensdag is dat record naar 30 seconden gesprongen. Niet echt iets om trots op te zijn, maar het is voor mij de perfecte maatstaf. Ik was zo’n 30 seconden dood (als je op de kleur van mijn gezicht moest afgaan leek het in ieder geval zo) en dat klinkt nooit goed.
Ik voel me ook constant moe en zou liever een hele dag in mijn zetel blijven liggen en net als een kat de dag wegslapen. Het aantal keer dat ik moet zeggen “ik ga een pilletje nemen, want mijn hoofd en keel doen weer pijn” zijn niet meer op één hand te tellen en als ik ook maar 15 minuten in dezelfde houding zit, sta of lig gaat heel mijn lichaam vastzitten. Om nog maar niet over mijn rothumeur te spreken. Ja dat mentale en lichamelijke hangen toch erg samen?!
Soit, ik wijk zoals gewoonlijk weer af. Om een lang verhaal kort te maken… Woensdag staat een bloedonderzoek op het programma. Ik kan niet meer bijhouden hoeveel van die onderzoeken ik de voorbije 2 jaar heb doorstaan. Samen met de dokter op zoek naar de oorzaak van al deze symptomen.

Waarom ik me dan sterk voel? Ondanks alles wat zich afspeelt in mijn hoofd & lichaam, blijf ik non-stop available voor mijn 14 maanden oude dochter.
Want dat siert ons, moeders. We cijferen onszelf weg en vergeten soms eventjes om voor onszelf te zorgen. En dat allemaal om ervoor te zorgen dat ons kleintje kan opgroeien in een warme omgeving en we ze alle kansen kunnen toereiken.

Ben ik dan ook een beetje dom? Misschien wel… Want soms mag ik niet vergeten om mijn eigen batterijen op te laden en even tijd te nemen voor mezelf. Maar welke ouder zet zijn kind niet op de eerste plaats? 😉

x Faye