Muzikaliteit. Het is ook een onderwerp waar veel om te doen is rond deze leeftijd. Bij Kind&Gezin zeiden ze me nog: ‘veel zingen voor Ruby’. Ik had ze wel begrepen, maar mijn interpretatie van ‘veel zingen voor Ruby’ is niet bepaald ‘in een klein stationnetje’. Ruby hoort heel veel muziek en er wordt in ons huis heel veel gezongen. Maar ik denk niet dat  Engelstalige musicalnummers en Engelstalige hits in het Kind&Gezin repertoire thuishoren. Ze lijkt het alvast te smaken en ze reageert enthousiast. Dat is voor mij meer dan genoeg. Die Nederlandstalige kinderliedjes leert ze sowieso in de crèche, samen met andere kindjes.

Muzikaliteit is voor deze mama erg belangrijk. Ik zou geen dag zonder muziek kunnen overleven. Muziek voedt m’n hoofd en is de perfecte manier om bepaalde dingen des levens een plaats te geven. Het maakt me ook gelukkig.
Als kind & tiener heb ik al mijn muzikaliteit kunnen steken in dans. Wat een genot, al die jaren muziek kunnen ‘voelen’. Nu dat niet meer evident is heb ik mezelf, ondanks het moederschap, nog een kans gegeven om muzikaliteit op een andere manier te ervaren. Via mijn stem. Ondertussen heb ik al twee zanglessen achter de rug. Het is ongelofelijk wat ik op twee lessen al heb bijgeleerd over ademcontrole & het effect daarvan op m’n stem. Tijdens de voorbije les was ik zodanig verkouden, dat ik niet eens dacht dat er een deftige noot uit m’n keel zou komen. Hier en daar wat uitleg over ademen en een techniek om nog meer geluid te produceren en voila, eventjes 100% klank geproduceerd… En het leukste van die zanglessen? Ik leer meer zelfvertrouwen te hebben. Zowel in m’n stem als in m’n kunnen. Dus ergens is het ook een beetje therapie. (en het feit dat ik geen keelpijn meer heb na het zingen is ook heel fijn meegenomen, uiteraard)

Conclusie? Het feit dat ik mama ben geworden, zou me niet mogen tegenhouden om iets voor mezelf te doen. Ik was altijd bang dat ik geen nieuwe dingen meer zou proberen omdat ik nu mama ben geworden. Maar het motiveert me net meer. Zeker als ik zie dat mijn eigen kleine meid een muzikaal oor begint te ontwikkelen

Ik heb het voorrecht om iedere ochtend op te staan met een goed gezind kind. Ruby wordt wakker, babbelt eerst nog twintig minuten tegen haar knuffels. Twintig minuten van puur luistergenot (en toegegeven, ook wel twintig minuten om goed wakker te worden). Als ik haar ga halen krijg ik een grote glimlach en knuffel en dan kan mijn ochtend niet meer stuk. Maar het wordt beter! Sedert een week valt het me op dat Ruby meer en meer naar dingen begint te wijzen. (Volgens de meeste ontwikkelingsboekjes zitten we dus op schema) Zo wijst ze nu ook iedere morgen naar het Bose boxje. Ondertussen brabbelt ze vanalles en gaat ze in ‘dansmodus’ staan. Dansmodus is beentjes iets breder dan heupbreedte en een klein beetje door de knietjes buigen. Nog maar twee seconden is de muziek aan het spelen en daar gaat ze! Ronddraaien, armpjes in het rond zwaaien, shaken met de poep en rondzwieren met de heupjes. Het is een heerlijk zicht. En weer waan ik me de gelukkigste moeder die er ooit bestaan heeft.

Moederschap versus muzikaliteit? Bring it on! ♥

Liefs x