Foto’s. Voor iedere mens hebben ze een andere betekenis. Voor persoon ‘A’ is het maken van de foto een waardevol iets op zich. Voor persoon ‘B’ is het misschien een manier om te kunnen pronken met iets. En voor nog iemand anders is het vasthouden aan iets of herinneringen maken.

De mensen die me kennen weten dat ik van zo goed als alles foto’s maak. Af en toe wordt daar eens mee gelachen, maar dat vind ik helemaal niet erg. Het is iets wat me typeert en hier en daar wat zelfspot moet kunnen, toch?
Ik fotografeer een mooie lucht, een bloem die ergens tussen tientallen andere bloemen eruit schiet. Ik maak heel vaak een selfie, want ik mag niet vergeten dat er momenten zijn waarop ik mezelf ook de moeite waard vind. Afspraakje onder vrienden? Ook daar moet ik een foto van maken. Ook die mooie momenten koester ik graag.

Ik ben het type persoon die dingen gaat onthouden die nergens op slaan en in m’n verdere leven geen enkel waardevol nut meer hebben. Ik vergeet wel momenten die ik net niet wil vergeten. Ik heb al enkele fantastische reizen mogen maken. Zonder die foto’s zouden ze slechts een vage herinnering zijn. Vreemde hersenen heb ik…

Maar waar ik tegenwoordig niet genoeg foto’s van kan maken, is van mijn kleine meid. Iedereen heeft de -bijna- dagelijkse foto van Ruby wel al zien passeren. Van iedere mijlpaal heb ik wel een foto of filmpje om aan de hele wereld te laten zien. Ja, ik ben zo’n ‘pronk’mama. Andere kinderen zijn best even schattig en even slim, maar mijn kind is heel duidelijk schoon kind. En iedere moeder zou liegen moest ze niet hetzelfde zeggen. Ik doe het niet zozeer omdat ik wil ‘pronken’ met haar, maar eerder omdat ik geen enkel moment wil vergeten. Ze evolueert zo snel, doet zoveel op zo’n korte tijd… Ik wil al die momenten voor eeuwig koesteren.

Ik ben aan het scrapbooken geslagen om al die momenten samen te binden. Ik heb 1 volledig boek nodig om 5 maanden te illustreren… Go figure, right? Zo heb ik wel altijd een heel fijn ‘souvenir’ om op terug te kijken. Want ondanks dat je vooruit moet blijven kijken, kan je op het vlak van je kindje niet anders dan af en toe eens terug te kijken…

Foto’s van m’n kleine meid zijn om te koesteren en om haar later te kunnen tonen dat we, al sinds het moment dat ze groeide in m’n buik, trots op haar waren en sinds het begin graag gezien was.

Liefs,
Faye