Ons meisje is op het vlak van wandelen een ‘rappe’. Nog voor haar eerste verjaardag stond ze alleen en wandelde ze met behulp van haar loopkarretje door het huis. De eerste week na haar eerste verjaardag gebeurde het dan ook… Ze zette haar eerste stapjes alleen.
En net zoals haar mama wil ze eerst lopen vooraleer ze kan gaan. Voor mij geldt die uitspraak eerder figuurlijk, terwijl we die bij Ruby redelijk letterlijk mogen nemen. Nog voor ze echt deftig kon wandelen wou ze al gaan lopen. Met de nodige blauwe knietjes van dien.

Als we met Ruby gaan wandelen kunnen we haar geen twee minuten in haar buggy laten zitten. Ze moet en ze gaat zelf wandelen. Heerlijk vind ik dat. Bjorn en ik zien haar dan voor ons uit lopen terwijl ze alles om zich heen bestudeert. Dan raapt ze de takjes en blaadjes van de grond en roept ze ‘oooeeeh’ als ze een vogeltje hoort vliegen in de lucht. Maar in gras wandelen doet ze niet. Dat vind ik zo grappig en schattig. Mijn kleine wildebras durft niet in het gras te gaan wandelen :-P. En als de ondergrond een beetje hobbelig is of er een trapje is gaat ze gauw even kijken of haar mama of papa in de buurt is om haar handje vast te houden. Laat haar nog maar eventjes klein zijn zodat ze dicht bij ons die grote wereld kan ontdekken ♥