8 mei 2016. Op zich een doodgewone zondag. Een zondag waarop een straaltje zon duidelijk maakt dat vandaag een mooie dag zal zijn. Maar het is ook moederdag. Het is de dag waarop ik lang in bed mag blijven liggen (lees: waarop ik in bed moet blijven tot mijn brunch klaar is – daddy’s so cute). Maar zo rustig wakker kunnen worden kan ik wel enorm appreciëren. Het is ook de dag waarop ik een uitgebreide brunch voorgeschoteld krijg van de papa des huizes. (I know, ik heb het al gezegd, he’s so cute!) Dochterlief beseft dat allemaal nog niet natuurlijk. (Logisch ook als je anderhalf jaar oud bent.) Maar het is wel ontzettend lief dat vriendlief me in de (bloemetjes) zet. Ja tussen haakjes, want ik vermoed niet dat ik bloemen zal krijgen 😛 ) Uiteindelijk hoeft dat ook allemaal niet. Moederdag draait uiteindelijk niet om de cadeaus. Het draait om de erkenning die je als moeder krijgt en als dochter/zoon geeft aan je mama. Natuurlijk moet je die erkenning en liefde niet enkel op moederdag tonen hé, that would be lazy. Mijn mama & mijn oma zijn mijn moedertjes. En ik ben ontzettend blij dat ik ze tot op vandaag nog dicht bij me heb. I’m counting my blessings, want ik weet dat ik een lucky one ben.

Maar op deze moederdag ben ik ontzettend dankbaar. Dankbaar dat ik het voorrecht mag hebben om een dochter te mogen opvoeden. Want het is in onze samenleving precies de norm dat, wanneer je trouwt of lang samen bent, aan kinderen begint. En dat vind ik zo fout. Je zal mij nooit meer horen vragen aan iemand ‘en nu tijd voor een baby’, of ‘wanneer komen de kindjes?’. Want eens je ouder wordt en om je heen kijkt merk je dat kinderen enerzijds een keuze is en anderzijds een écht wonder. Want het is niet een evidentie.
Dus ik kus vandaag mijn beide handjes. Dankbaar om iedere ochtend Ruby te horen babbelen tegen haar knuffels. Dankbaar om dat kwartiertje dat ik ’s morgens naast haar in de zetel mag zitten. Dankbaar om de knuffels die ze, zelfs als ze trunterig is, aan m’n been komt geven. Dankbaar om de kusjes die ze zo vaak weigert te geven. Dankbaar om de ‘mama’ die ze zo zeemzoet over haar lippen krijgt. Dankbaar om haar gezicht vol spaghetti wanneer het haar weer eens gesmaakt heeft.

Ik ben dankbaar dat ik zo’n klein wezentje mag grootbrengen. Haar mag beschermen tegen de grote, boze wereld.
Maar ik ben vooral zo dankbaar dat ze mijn leven heeft beter gemaakt. Dat de zin van m’n bestaan zoveel duidelijker is geworden. M’n hart loopt over van liefde en geluk.
En die gelukzaligheid hoop ik nooit meer te verliezen.

Dus aan mijn lieve Ruby, bedankt om mijn leven zoveel kleur te geven.
Op mijn moederdag ben jij de ster.

Dikke knuffel
Mama ♥