Hoe ik als klein meisje met fonkelende ogen staarde naar vrouwen in bruidsjurken. Hoe ik ervan droomde om ooit ook zo’n mooie jurk te mogen dragen.

Als kind lijkt het allemaal zo simpel. Je organiseert je huwelijk net zoals je hem voor ogen hebt. Je koopt het kleed dat je wilt en hupsakee, je gaat trouwen.
Al heb ik ondertussen ondervonden dat, voor een perfectionist zoals mezelf, het niet zo vanzelfsprekend is.

Ondertussen zijn Björn en ik al een jaar verloofd. Niet omdat we zo lang verloofd willen zijn, maar eerder omdat we beiden het huwelijk van onze dromen willen hebben. Dat wil niet zeggen dat wij een huwelijksfeest willen zoals prinsen en prinsessen. Wij willen gewoon de ruimte en de tijd hebben om er alles van te maken zoals we het voor ons zien.

Onze zaal en de kerk waren snel vastgelegd. Als we weten wat we willen zien wij geen redenen meer tot twijfel.
Ik vond slechts twee huwelijksfotografen die me echt aanstonden. Daarom heb ik ook niet lang getwijfeld om ook die al vast te leggen.

De rest van de voorbereidingen gaan nu – met nog 400 dagen op de teller – op het gemak verder.

Maar de drang om een bruidsjurk te kopen was sterker dan mezelf… Dus trok ik een maand geleden met mijn mama en oma naar Scarpellini Oostende om daar op zoek te gaan naar mijn jurk.
Perfectionist zoals ik ben had ik een ‘moodboard’ bij met alle soorten jurken waar ik mezelf in zag schitteren. Ik heb dan uiteindelijk 9 soortgelijke modellen aangehad. Telkens waren ze prachtig, maar net niet goed genoeg, teveel bling of net iets te dikmakend.
Toen ik bij jurk 7 aankwam zei mijn consulente dat deze niet helemaal hetzelfde was zoals alle modellen die ik ervoor had aangehad. Ik zag er geen graten in, keek naar mezelf in de spiegel en vond mezelf mooi. Het gordijn ging open en ik keek naar mijn mama en oma… En ik zag dat het goed was. Ze zeggen altijd als je mama en/of oma huilt is je dress meant to be. Ik had de resterende jurken nog gepast en mijn eerste favoriete jurk nog eens opnieuw aangetrokken, maar het maakte toch niet meer uit. Mijn lieve omaatje had plots enkel nog lof over jurk nummer 7 en mama kon haar daar alleen nog maar in volgen.

Aangezien ik het meisje van de eeuwige twijfel ben besloot ik op dat moment dat het zinloos zou zijn om naar een andere bruidswinkel te gaan. Ik zou toch alleen maar in de war geraken, twijfelen en constant van idee veranderen.
Ik heb dus ook de kans gekregen om te zeggen: ‘I say yes to the dress’.

Op foto’s van de jurk is het nog wachten, want (bijna-)manlief leest mee. Maar je krijgt wel enkele sfeerfoto’s en een foto van de jurk die het niet werd.

I love weddingprepping!
Tot snel
Faye x