Zoals jullie al weten worstel ik vaak met mezelf. Na alles wat ik zeg of doe analyseer ik mijn gedrag of uitspraken.
Er zijn zoveel verschillende types van personen en net zoals niet iedereen van aardbeien houdt, kan ook niet iedereen van mij gaan houden. Maar op dit moment voel ik mezelf de eeuwige people pleaser. Ik zou voor de mensen waarvan ik hou in het midden van de nacht uit m’n bed springen en naar ze toe rennen als dat is wat ze van me verwachten. Ik zou er alles aan doen om hun pijn te verzachten, luisteren naar elk verhaal en raad geven als dat van me gevraagd wordt. En dat alles zonder judgement. Want dat is wat oprechte vrienden doen. Ik zou m’n hele wereld op z’n kop zetten als dat nodig is. Maar op den duur begin ik me af te vragen wie dat ook voor mij zou doen. Wie zou voor mij in het midden van de nacht opstaan om m’n tranen te drogen? Wie wil voor mij een schouder zijn? Wie vindt mij belangrijk genoeg om belangrijke zaken mee te delen? Voor wie doe ik er wel toe?

Aan maten heb je vaak geen gebrek. Mensen waarmee je eens goed kan lachen, die je sporadisch eens ziet en een casual babbeltje mee slaat. Maar waar is die diepere connectie dan? Waarom blijf ik mezelf zo openstellen aan mensen als ik toch alleen maar het gevoel heb dat het niet wederzijds is? Waarom voel ik me soms zo leeg?

Eens je een kind hebt dan draait de wereld niet meer om jezelf, maar om haar/hem. En mijn wereld draait ook om Ruby en om alles wat ze is en alles wat ze ooit zal worden. Van haar krijg ik alle liefde die je van een anderhalf jaar oude dochter kunt verwachten.

Maar wie is dan mijn people pleaser? Wie is er dan voor mij?