Vaak betrap ik mezelf erop dat ik dingen overdenk. Wat is vriendschap? Wie vervult die rol in mijn leven? Ben ik niet teveel bezig met het zoeken naar in plaats van het op me af te laten komen? Wanneer is iemand je vriend?

Het voorbije weekend heb ik op al die vragen een vrij goed antwoord gekregen. Ik heb iets mogen ervaren waarnaar ik al jaren verlang.
Echte vriendschap, zonder iets te moeten forceren, zonder iemand anders te moeten zijn.

Een weekend in de Ardennen, op zoek naar ‘de mol’. Een spel waaruit ik zoveel meer leerde dan enkel het feit dat Raf de mol was. Ik ben er mezelf tegengekomen, meerdere keren. Ik heb een uitzonderlijke vriendschap mogen voelen uit hoeken waarvan ik ze niet of minder verwacht had. Ik heb gelachen tot mijn buik ervan pijn deed, gehuild tot ik niet meer kon en mijn hart uitgestort zoals ik nog nooit voorheen gedaan heb.
Ik heb oprechte harten van dichterbij leren kennen en ik voel me zo vereerd.

Ik kom amper woorden tekort, maar in dit geval zijn deze mensen erin geslaagd me op een bepaalde manier sprakeloos te krijgen.
Ik ben enorm dankbaar voor deze mensen, voor deze ervaring en dit enorme gevoel van samenhorigheid.

Everyone is so incredibly different, but in some way we are exactly the same.

(Elke foto – die Lauranne zo mooi heeft gemaakt – met een linkje naar molmuziek van het weekend)