Wij gingen naar Londen en namen mee… de dochter!
Best wel spannend als je weet wat een brok energie hier dagelijks door ons huis loopt.
Ruby is zo’n peuter die nooit in haar buggy wil, geen ervaring heeft met een draagzak/doek en altijd zelf wil stappen. En dat geeft ze ook heel mooi aan; “stappe stappe stappe”. En als mevrouw dan eventjes niet mag stappen hebben we een typische peuter aan ons been, zo eentje van het krijsende soort.

Maar, omdat we in ons weekje verlof zoveel mogelijk tijd willen doorbrengen met ons drietjes (ja, het idee aan fulltime werken is best wel beangstigend), hebben we besloten om haar gewoon mee te nemen.

Hoe we dat praktisch hebben aangepakt?
We hebben zelf gereden tot aan een parking buiten het centrum van Londen. Ik heb mijn vuurdoop links rijden in februari al eens gehad en dat viel zodanig goed mee, dat we het nu gewoon opnieuw gedaan hebben. Ruby kon zo lekker relaxen en wij stiekem ook ;-).

Een buggy meenemen was voor mij sowieso al uitgesloten. Telkens in de underground met dat gevaarte en op drukke plaatsen meesleuren, daar had ik absoluut geen zin in.
Gelukkig heb ik een fantastische vriendin die me haar ‘Tula Toddler’ draagzak heeft uitgeleend. Zo konden we overal vlotjes door en moesten we geen vervelende buggy achter – of eerder voor – het gat meeslepen. Ondertussen konden we ook eens uittesten of we zelf willen investeren in zo’n draagzak, want ik vind hem net iets te duur om gewoon aan te schaffen als dochterlief er dan absoluut niet graag inzit.
En ik moet zeggen missie geslaagd! Ruby was in het begin niet zo happig op de draagdoek, maar dat kon ook liggen aan het feit dat ze het geluid van de underground niet zo prettig vond. Naarmate ze het gewoon was om erin te zitten zag ze er ook wel de voordelen van in. Ze kon gewoon overal naartoe kijken zonder zichzelf te moeten vermoeien. En toen ze tegen het einde van de namiddag echt doodmoe was, kon ze net zoals een groot jaar geleden slapen dicht bij mama… Misschien heb ik er nog meer van genoten dan Ruby zelf…

Maar wat een pracht van een dochter heb ik toch… (Ja, laat me maar even stoefen). Ze heeft telkens super flink in de draagzak gezeten, rondgewandeld als het even kon, vol verwondering naar de Royal Horseguards gekeken en telkens vol enthousiasme zitten wijzen naar ieder rood telefoonhokje dat ze tegenkwam.
Of hoe ze iedereen van The Irish pub charmeerde met haar ‘tank joe’ en ‘byebye’…

Het was een absoluut succes, voor herhaling vatbaar en een aanrader voor iedereen die een even groot hart voor Londen heeft als ik en een klein wezentje ter beschikking heeft om mee te nemen. Londen, ‘ge waart fantastisch’. Tot binnenkort ♥