Nog een kleine maand en wij hebben officieel een echte peuter in huis. Bijna twee jaar geleden kreeg ik het voorrecht om mama te worden.

De mensen die mij sindsdien gezien en gesproken hebben, weten hoe hard ik van het ‘mama-zijn’ geniet. In die twee jaar heb ik heel wat gehuild, gelachen, geschaterd, gevloekt, maar vooral genoten. Ik kan zo intens genieten van ieder klein gebaar en iedere blik. Mama zijn geeft me de grootste voldoening ooit.

Maar twee jaar geleden zijn we toch wel even bang geweest. Bang voor dat monster dat ‘zwangerschapsvergiftiging’ genoemd wordt. Maar uiteraard is mijn zwangerschap ook als een sprookje begonnen. Want ja, ondanks de ongemakken en de rare bijverschijnselen heb ik óók van mijn zwangerschap intens genoten.

Het verhaal begint op een nog net geen lentedag, toen nog op ons gezellige appartementje. Björn wist al van mijn intense kinderwens, maar op een bepaalde dag begon die wens de kop op te steken. Ik begon uit te rekenen wat haalbaar was met Beauty & The Beast (de musical waarin ik op dat moment meespeelde). We zijn beginnen uitrekenen hoeveel strips van de pil ik nog te gaan had en hoelang het eventueel zou duren om zwanger te raken (met ontpillen enzo erbij gerekend). Ik had er ondertussen ook een fijn gesprek op zitten met mijn liefste vriendin, die mijn enorme verlangen naar een kindje hielp een plaats te geven. En op een mooie ‘net nog geen lente-dag’, beslisten we de pil vaarwel te zeggen. En een tiental maanden na die laatste pil mocht ik op een mooie ‘net nog geen lente-dag’ (16/03/2016), met een zwangerschapstest in de hand en een wat verbijsterde blik richting tuin lopen, waar Björn naarstig aan het werk was.

De eerste maanden was ik ontzettend moe, ah ja wat was ik moe. En als ik erover nadenk ben ik eigenlijk 8 maanden lang ontzettend moe geweest. Heel vaak was adrenaline mijn drijfveer om de dag door te komen. Gelukkig ben ik snel op doktersvoorschrift thuis kunnen blijven van het werk mét een voorschrift voor de kiné. Verdict: bekkeninstabiliteit en een rug die veel heeft afgezien.
En de puisten… O, ja niet te vergeten die akelige puisten…

Gelukkig heb ik nooit moeten overgeven. Daar ben ik altijd bang voor geweest. Ik ben namelijk geen goeie braker. Klinkt misschien wel grappig, maar het kost me enorm veel moeite en inspanning om braken tot een goed einde te brengen. Enfin ik ben wel heel vaak misselijk geweest en ben daardoor eigenlijk altijd aan het eten geweest…
Ja, ik was één van die zwangeren die letterlijk at voor twee.
Van die speciale ‘goestjes’ had ik gelukkig niet, maar er was een periode – zo tegen het einde van de zwangerschap – dat ik iedere dag spaghetti bolognaise moest hebben. Nu bijna twee jaar later zou ik het nog steeds iedere dag kunnen eten.
Ik had een afkeer voor de geur van salami en koffie en mijn smaak en reukzin was volledig aangetast. Wat mijn neus voordien in een Body Shop heerlijk vond, kon ik toen echt niet meer uitstaan.
Grappig toch wat een zwangerschap allemaal met je doet?

Ik was zooooo verliefd op mijn buik. Ik vond mezelf echt wel mooi zwanger (behalve de puisten dan). Niet te dik, mooi in proportie en stralen van geluk. Mijn buik mis ik tot op heden soms nog. Als mijn buik nu eens naar voor steekt schaam ik me rot :-P. Of de momenten waarop Ruby druk bezig was met verbouwingen in haar safe haven. Of hoe ze met haar voetjes streelde over mijn buik. Echt pijn heeft ze me nooit gedaan.

En dan vertel je aan de gynaecoloog dat je aan 7 maanden zwangerschap nog intens mee speelt in een musical. Of ik mezelf dat nog zag doen? Uiteraard. Dan kenden ze mij nog niet! Ik werd een week na de voorstellingen grondig gecontroleerd tijdens mijn routinecontrole bij de gynaecoloog. En daar merkte ze dat Ruby even een groeistop had doorgemaakt. Niet iets waar ik me zorgen over moest maken (really though?!), en ik moest een afspraak maken in het ziekenhuis om aan de monitor te gaan liggen, bloed te laten nemen en een urinestaal af te geven. Wederom niks om mij zorgen over te maken, de gynaecoloog nam liever het zekere voor het onzekere. Ik hield wel ontzettend veel vocht op, had geen enkels meer en m’n kin was precies ook verdwenen…

 

Na de controle van mijn urine kwam daar het verdict op 7 maanden zwangerschap – lichte zwangerschapsvergiftiging. Niks alarmerend, gewoon iets wat ze goed wilden opvolgen.
Ik ben bevallen op 36 weken zwangerschap – 8 maanden dus – en heb in de tijd tussen mijn eerste onderzoek en de bevalling heel wat tijd doorgebracht in het ziekenhuis en aan de monitor. Ik was op d’n duur al zodanig gekend op het verloskwartier dat ik na de bevalling van verschillende vroedkundigen een bezoekje kreeg :-).

Zoals je dus kunt lezen is er in week 36 iets misgegaan. Ik had ondertussen al enkele dagen in het ziekenhuis gelegen, mocht eindelijk naar huis, op voorwaarde dat ik om de twee dagen aan de monitor ging liggen. Uiteindelijk moest ik nog 24-uur lang mijn urine bijhouden en dat op een zeer mooie maandag 27 oktober 2014 om 15u00 gaan binnenbrengen. Ondertussen werd ik weer aan de monitor gehangen en keek ik in afwachting van de resultaten naar Dr. Phil (wat weet ik dat nog goed). Britt de vroedkundige kwam toen samen met de assistent gynaecoloog mijn kamer binnen (ik vond dat onmiddellijk al vreemd dat ze daar plots met twee voor mijn neus stonden). ‘Je waarden zijn op één dag tijd teveel gestegen. Je urinewaarden zijn niet goed, we willen je hier al houden en morgenvroeg gaan we je inleiden’. (ze hebben het uiteindelijk nog vervroegd naar diezelfde avond, maar dat zijn details hé). En dan zit je daar, zo helemaal alleen en zeg je: ‘Dat kan niet, ik word pas eind november mama, niet op 28 oktober’. Ze hebben me wat tijd gegeven om alles te laten bezinken, ik heb Björn gebeld en op dat moment tot na mijn bevalling ben ik op automatische piloot gegaan.

Zwanger zijn was geweldig. Ondanks de zeer slechte ervaring op het einde heb ik er waanzinnig van genoten. Leven creëren is machtig en blijft zo mooi, mysterieus.

Mijn mooi, klein meisje. Voor altijd mijn baby, voor altijd mijn mooiste creatie. Zon in m’n leven, zin van m’n bestaan. Ik zou het zo overdoen, met pijn en helse bevalling erbij… Bijna twee jaar geef je m’n leven echt zin.

Liefs,

mama ♥