En zo is er aan twee jaar dromen en voorbereiden een einde gekomen.
Mevrouw Despiegelaere has finally risen. Al een maand is die titel volledig de mijne.

7 juli was een prachtige dag. Letterlijk en figuurlijk.
We hadden het niet beter kunnen treffen.
Ondanks dat er zoveel gepland stond en er zoveel op ons af kwam, hebben we er intens van kunnen genieten.
Ieder moment, ieder woord, ieder gebaar heeft ons bewogen, ontroerd en geraakt.
Ik weet van mezelf dat ik het ontzettend moeilijk heb met geloven in de mensen en geloven in de vriendschap. Maar op 7 juli heb ik voor één van de weinige keren oprecht geloofd dat er nog liefde en vriendschap bestaat. Bedankt daarvoor aan de mensen die daarvoor hebben gezorgd.

Een dag dat van begin tot einde in het teken staat van de liefde – onze liefde – is echt wel speciaal. Ik ben zo blij dat we ons gevoel van liefdesgeluk met zoveel mensen – de juiste mensen – hebben kunnen en mogen delen. Ook de aanwezigheid van onze meid hadden we voor geen geld in de wereld willen missen.
We weten dat wij lucky bastards zijn :-).

En er bestaat in mijn geval wel degelijk een ‘zwart gat’ gevoel. Geen voorbereidingen meer, geen lange avonden meer zoeken, knutselen en puzzelen meer. Het was voorbij in the blink of an eye, but it was worth it!
Nu gaan we ons weer volop focussen op de bouw van ons huisje en het gezellige leven, samen met ons drietjes.
Want zonder die focus en die twee mensen zou ik me wel heel erg alleen voelen.