2017 – het jaar is verdwenen als de Ice Tea in mijn glas. Snel dus. En ik kijk er graag even op terug.

– In april werd de fundering van ons huis gelegd en in december werd ons huis al voorlopig opgeleverd. Een eigen huis bouwen geeft een mens slapeloze nachten, gevoel van euforie, soms onzekerheden, een lege bankrekening, maar een ontzettend groot gevoel van voldoening, geluk en liefde. Liefde voor die mens waarmee ik dit avontuur ben aangegaan. (Want zoals de meesten van jullie weten hou ik helemaal niet van het onveilige en onbekende – en al zeker niet van zaken die ik niet in de hand heb).

– In juli zei ik volmondig ‘ja’ tegen de vent van mijn dromen. Ik heb nog nooit zoveel stress gehad als de eerste 6 maanden van het jaar 2017. Een huwelijk voorbereiden zoals je die al jaar en dag droomt… Wat een onmogelijke opgave – leek het wel. Maar wat hebben wij genoten van die dag. Ik betrap mezelf er nog vaak op dat ik weg droom naar 7 juli en de dag opnieuw beleef. Die dag was dan ook met voorsprong de dag waarop ik het gelukkigste was in 2017.

– In september zei m’n hoofd dan weer neen. Sinds september ben ik weer in groot conflict met dat vieze, vuile depressie beest. Wat doe je als je als mama van een -bijna- 3 jarige niet meer wil opstaan om je dag aan te vatten? Wat doe je als je zelfs een glimlach niet meer kan faken? Wat doe je als je wegkijkt van je eigen spiegelbeeld? Wat doe je als je plots je werk niet meer graag doet? Wat doe je als je plots het beangstigende gevoel hebt dat niemand je nog graag ziet? Wat doe je als je je eenzaam voelt, zelfs al ben je omringd door zoveel lieve mensen? Wat doe je als je helemaal niet meer positief in het leven staat? Dan breek je.
Dan breek je in honderdduizend kleine stukjes en bekruipt een groot angstgevoel je. Want waarom zou je zo’n donkere gedachten hebben als je zo’n mooi gezin hebt en zo’n mooie vooruitzichten hebt? Als ik het antwoord wist, dan zat ik dit niet te typen. The mindset is een vuil iets. Het woord ‘depressie’ is een vuil iets.
Maar enfin, uit dat ‘vuil hol’ geraak ik ook wel weer gekropen. Ik schaam me hier niet voor. Het is wat het is. Het is een gevecht dat ik dagelijks voer, maar voornamelijk met mezelf. Ik loop soms tegen muren bij de psycholoog en kom heel vaak mezelf tegen.
Ben ik 100% gelukkig? Neen. En dat heeft niks te maken met niet blij zijn wat ik heb (want nu hoor ik iedereen denken: je hebt alles wat je nodig hebt om gelukkig te zijn – en geloof me, ik ben oprecht gelukkig met wat ik heb en verwezenlijkt heb in die 26 jaren dat ik leef) – Maar hoe legt iemand met een zwarte gedachtegang uit aan iemand dat haar glas altijd halfleeg is en nooit halfvol? Begrijpen wie begrijpen kan. In 2018 ga ik voor mentale gezondheid – dat is zeker!

– In oktober deed ik met een klein hartje een zwangerschapstest – de vorige maanden waren ze negatief, dus ook nu ging ik ervan uit dat het niet positief ging zijn. Ik stuurde meteen een foto naar mijn beste vriendin, want hallo… dat was toch wel een streepje? En met haar woorden: hoe licht hij ook is, een streep is een streep – wist ik ergens in oktober dat baby 2 zijn / haar intrede zou maken. Wat een mooi vooruitzicht voor 2018!

– Over heel 2017 heb ik ontelbare, mooie herinneringen gemaakt. Ik heb zalige momenten beleefd met mijn lieve vent en dochter, vrienden en familie. Dat wil ik in 2018 alleen maar overdoen!

– Ik ben eindelijk in Rome geraakt – de stad waar ik al jaren van droomde. Ik ben mijn hart volledig verloren. Ik ga terug. En liefst nog in 2018. En raak ik niet in Rome – dan wel graag in Italië – het land waar ik verliefd op ben geworden.

– Mijn lieve dochter ging voor het eerst naar school en wat doet ze het goed. Een moederhart is week als je dat kleintje zo voor het eerst naar de klas brengt. Maar wat groeit je trots als ze niet huilt en onmiddellijk gaat spelen. In dat eerste trimester is ze zo hard gegroeid en heeft ze als zoveel geleerd… Ik verwacht dat zij in 2018 nog meer zal leren en een geweldige lieve, zorgzame zus zal worden.

Beste 2017, je was het zachtst gezegd een rollercoaster van een jaar. Ik heb intens gevoeld, geleefd, beleefd, gelachen, zwaar gehuild, gepiekerd, genoten en lief gehad. Je was zeker niet altijd prettig, maar ik draag ieder moment met me mee in m’n rugzak.

Lieve 2018, ik kan alleen maar zeggen – Be kind. Breng me een zorgeloze zwangerschap en bevalling (ik wil niet terug naar 2014). Breng me verwondering, liefde en vriendschap. Breng me gerust ook maar een hindernis – geen enkel pad loopt volledig recht.
Breng de wereld wat liefde en genegenheid bij. Laat ons nog steeds van elkaar houden en laat ons vooral samen licht brengen tijdens donkere dagen.

Heel veel liefs – en wie dit tot het einde heeft gelezen… Bedankt en geniet in 2018!

Faye x