Mijn bijna vierjarige neemt het woord ‘vriend’ heel vaak in de mond. En het is mooi om te zien dat het concept vriendschap bij haar wat vorm begint te krijgen.
But I’m no fool, ik weet dat vriendschap bij vierjarigen zeer oppervlakkig is. Zo is de begeleidster van de opvang en mijn bestie ook haar vriend. En de reden is simpel: het zijn lieve mensen die haar telkens opnieuw een glimlach en wat aandacht geven.
Die vrienschappen roteren ook eens. Om de twee weken is er wel een nieuw vriendje of is er plots iemand geen vriendje meer.

Kleutervriendschap is eigenlijk de simpele versie van vriendschap onder volwassenen. People enter your life and people leave & some will stick like an octopus on your face.
En ook Ruby heeft een blijvertje, haar beste vriendin L.
Hun vriendschap is het perfecte voorbeeld van niet met, maar ook niet zonder elkaar kunnen. Dat is me vandaag maar weer eens duidelijk geworden.

Als de een wil spelen met iets, wil de ander er plots ook mee spelen. De uitkomst daarvan is ruzie om iets banaal als een fluitje of een schopje.
Ruby being the biggest dramaqueen of all, moet daar natuurlijk enorm voor huilen.

Of L. zegt tien keer in twee minuten tijd dat ze niet met Ruby wil spelen. De uitkomst daarvan is alweer een huilende Ruby omdat L. niet wil samen spelen.
Nog geen twee minuten later hoor ik ze samen weer gieren van het lachen. En nog eens tien minuten later komt Ruby alweer huilend naar me toe, want L. zou haar hebben pijn gedaan. De pret is alweer over.

Kinderen kunnen hard zijn voor elkaar, daar verbaas ik me telkens opnieuw over. We denken soms dat volwassenen gemeen zijn ten opzichte van elkaar, maar ook kinderen kunnen dat. Ik hoorde vandaag de: ‘jij bent stout’, ‘ jij kan niet mooi kleuren’ en de alombekende ‘ga weg, met JOU wil ik NIET spelen’. Voor een vierjarige is dat harde taal.
Maar het mooie daaraan is dat een kind daar eventjes een traan voor laat en daarna gewoon weer gezellig gaat samen spelen.

Plots zaten ze gefascineerd te kijken naar de polaroids aan de frigo. ‘Wij willen ook zo’n foto met die bak!’ ( de bak = onze lightbox ). Zo gezegd, zo gedaan. L. en Ruby mochten elk 2 figuurtjes kiezen om in de lightbox te steken.
Ik zette ze ondertussen buiten om mooi te poseren. Maar ah, poseren… Ze zijn eerst vijftien keer verlopen voor het me goed gelukt is. En dan moest ik nog een tweede kunnen maken om aan L. mee te geven…
Twee foto’s en tien minuten later waren ze alweer ruzie aan het maken. Nu voor een leibandje dat we vroeger gebruikten om de kat mee buiten te laten.

Ik heb ze dan maar binnen even tot de orde geroepen en hen wat laten kleuren en stickeren. Bingo, de rust keerde terug. Eventjes later werd L. opgehaald. Na tientallen keren te horen dat ze niet met Ruby wou spelen, wou ze ook niet weg van bij haar. Het is nog een heuse strijd geworden om die twee prachtkinderen van ons te scheiden.
Zoals ik hierboven al zei, ze kunnen niet met en ook niet zonder elkaar.

Kleutervriendschap; het is iets apart – maar het is zo hartverwarmend!