Heb ik wel de juiste beslissing gemaakt? Ga ik dat wel kunnen? Ben ik eigenlijk wel een goeie mama?

Eind mei 2018. Ik zit op bed, de tranen stromen over mijn wangen. Miro ligt beneden in zijn parkje. Ik krijg hem niet stil. Is hij moe en raakt hij niet in slaap? Heeft hij honger? Heeft hij pijn? Of heeft hij gewoon aandacht en liefde nodig? De vragen spoken door mijn hoofd. Gertjan is al terug aan het werk om zijn schooljaar af te ronden. En ik, ik zit hier. Alleen. En toch weer niet. Maar toch voelt het zo. Bij wie kan ik terecht? Want het is toch niet ok dat ik met mezelf worstel, dat ik aan onze beslissing begin te twijfelen? Was Miro niet wat ik altijd al wou? Waarom ween ik dan tranen met tuiten?

Een jaar eerder

Mei 2017. “Schatje, een vraagje. Als je zegt dat ik begin deze zomer mag stoppen met mijn pil. Binnen hoeveel tijd wil je dan graag dat ik zwanger ben?” 

Het was een weloverwogen vraag die ik al lang aan Gertjan wilde stellen. Het zou en moest me brengen waar ik heen wilde. Dat ik na mijn pilvrije week in mei/juni niét hoefde te beginnen met een nieuwe strip. “Uhm, direct?” Dat was zijn antwoord. Heel wat vijven en zessen later, met een uitleg waarin ik uit de doeken deed wat ‘ontpillen’ exact was en hoe veel tijd mijn lichaam zou nodig hebben om terug dat natuurlijk proces in gang te zetten, beslisten we samen iets wat later onze wereld volledig op zijn kop zou zetten. Ik zou stoppen met het nemen van mijn pil. Want wie weet hoe lang het zou duren om zwanger te raken.

September 2017

1 september 2017, een dag die ik nooit meer zal vergeten. Ik zit op restaurant en check elke minuut mijn gsm. Mijn huisarts zou me opbellen met het resultaat van mijn bloedtest. Ach, hij zal nu wel niet meer bellen, het is al na 19u. Oh no! Hij heeft gebeld. Ik loop snel naar de toiletten met mijn gsm. “Proficiat Lieselot, je bent zwanger, maar wel nog heel pril.” Ik geloof mijn oren niet. Mijn, onze, droom wordt écht werkelijkheid. We krijgen in 2018 een baby’tje! Ik schuif terug met de voeten onder tafel. Gertjan leest alles uit mijn blik. Ik geniet van mijn laatste glaasje cava en die lekkere gerookte zalm. Die moeten nu maar 8 maanden op me wachten.

Mei 2018

“Mevrouw, je mag beginnen persen.” Het duurde maar liefst een uur, dat persen. Zonder pijn, zonder enige negatieve gedachte in mijn hoofd. 15 mei 2018, 12u24. Daar is hij. Onze lieve, mooie jongen. Miro. Ik kijk vol trots naar Gertjan. De tranen staan in zijn ogen. Wat zalig. Hij is er eindelijk, na negen (of acht) maanden vol ongeduld.

En toch besef ik het niet. Is dit ons kindje? Ben ik nu eindelijk mama, na al die jaren met mijn neefjes en nichtjes spelen vol verlangen naar een eigen kindje?

Die eerste dagen vliegen voorbij. Bezoek in het ziekenhuis, pijn, ongeloof, maar vooral ook een heel vreemd gevoel. Ik voel het niet, die band. Hij is mooi, lief, weent enkel als hij honger heeft, maar wat moet ik in godsnaam tegen hem vertellen?

Het is het begin van een aantal weken vol twijfel. Ik weet niet wat ik met mezelf aan moet. Ik ben wel blij, maar hoop elke dag vurig dat hij zijn flesje zal drinken, en dan mooi vier uur aan een stuk zal slapen tot zijn volgende fles. Zodat ik wat tot rust kan komen. Ik voel me barslecht. Wat voor slechte mama ben ik, die niet eens met haar eigen kindje bezig wil zijn. Het voelt ook zo onbespreekbaar. Want hoe kan je als mama zo denken, terwijl er tientallen, honderden vrouwen en mannen zijn die wel ouder willen worden, maar niet kunnen? Ik krop mijn verdriet op en huil terwijl Miro ligt te slapen, zodat niemand het kan zien. Is dit het dan? Het moederschap? Heb ik wel de juiste beslissing gemaakt? Ik heb er zo hard naar verlangd, heb Gertjan de oren van zijn kop gezeurd, maar waarom huil ik dan de hele dag?

Over jezelf vinden

The blues. Ik heb ze meer dan zeker gevoeld. En ik vind het zo erg dat het vaak als taboe wordt ervaren. Waarom wordt er zo raar gekeken naar mama’s die zich na de geboorte van hun kindje niet top voelen? En waarom lijkt het alsof je die gevoelens niet mag uitspreken? Ik voelde me zo alleen, zo onbegrepen, terwijl heel wat mama’s ongetwijfeld hetzelfde doormaken.

Later heb ik er nooit een geheim van gemaakt. Toen mijn hormoonspiegel terug op peil kwam en Miro ’s nachts beter begon te slapen, voelde ik me stukken beter. Ik begon tegen dat kleine mannetje te praten, genoot ervan hem bij me te nemen. En nu, bijna een jaar later, kan ik me geen ander leven meer voorstellen. Die beslissing in mei 2017 was de beste die ik ooit heb gemaakt.

Hoe kan ik ooit zoveel aan mezelf getwijfeld hebben? Miro is al van bij zijn geboorte een topkereltje. En toch voelde ik het niet, die roze wolk. Maar dat is normaal. En niemand mag zich daar eigenlijk ooit slecht over voelen. Je hebt net de meest ingrijpende gebeurtenis van je leven achter de rug, er is iemand waar je nu dagelijks voor moet zorgen. En dat is niet niks. Gelukkig had ik een sterke man achter me die me erdoor wist te slepen, die het geen probleem vond om voor Miro te zorgen ’s avonds, omdat ik helemaal op was die eerste weken.

En vandaag? Vandaag voel ik me top. Ik heb mezelf gevonden. Ik ontdekte door Miro wie ik zelf ben en altijd al wilde worden. Wat ben ik trots mama te zijn van dat kereltje. Hij haalt het beste in me naar boven.

Dus aan alle mama’s en mama’s to be, en zelfs aan de papa’s, het is helemaal ok als je je een dag wat minder voelt. Mama of papa zijn is best zwaar en niet te onderschatten. Je doet alles om je kleintje het naar zijn of haar zin te maken, en dat kan op je beginnen wegen. Maar praat erover en ga er niet onderdoor. En uiteindelijk besef je wel dat dat kleine mensje je zo veel liefde geeft en het allemaal waard is. Zélfs die honderden pampers met kaka en de tientallen shirts waar je elke dag het speeksel en de spuug uit wast.

Wat zie ik jou graag, lieve Miro. Mama zal er altijd voor jou zijn.