Allereerst: mijn kinderen zijn alles voor mij en dat mag je ook letterlijk nemen. Zonder hen, heb ik niks. Geen geld en geen materiële bezittingen kunnen mij ook maar iets schelen zonder hen.

Eenzaam gepieker

Los van het bovenstaande is het ‘mama-zijn’ vaak een eenzaam bestaan. Van mijn dichte vrienden ben ik zowat de enige met kinderen. Op dat gebied zitten mijn vrienden en ik in een compleet andere fase van ‘het leven’. En op zich is dat helemaal niet erg, want je vrienden heb je niet door de fases in het leven, maar door de vriendschap die je opbouwt doorheen de jaren. Vriendschap die je opbouwt omwille van wie je bent en niet omwille van waar je staat in het leven. Natuurlijk leer je nieuwe mensen kennen door de verschillende fases die je doorloopt in het leven, maar wil dat daarom zeggen dat vriendschappen moeten eindigen omdat je toevallig op een ander pad wandelt? 

Toch merk ik heel erg hoe sterk (of net niet) vriendschappen zijn op het moment dat je kinderen hebt. Ik merk bijvoorbeeld hoe weinig mensen mij spontaan aanspreken, berichtjes sturen of opbellen zonder dat ik de gespreksstarter ben. En laat mij nu net een grote piekeraar zijn en daar vanalles achter zoeken.

Niet alleen zijn, maar toch wel

Eerlijk? Soms denk ik dat het handig is voor mensen dat ik er altijd ben voor iedereen en zelden neen durf zeggen. Maar soms denk ik dan zelf: wie is er eens voor mij?
Toen Flynn zijn diagnose van epilepsie kreeg, heb ik veel ‘veel beterschap’ berichtjes gekregen op sociale media. Ik heb dan ook redelijk snel de diagnose gedeeld, omdat ik best wel actief ben op sociale media.
Maar wat me nu twee maanden later enorm opvalt, is dat tijdens die periode slechts twee mensen fysiek zijn langs gekomen. Twee mensen vonden het nodig om gewoon eventjes hun gezicht te laten zien en een warme knuffel te geven. Wat me wel erg ontroert heeft, zijn de 2 kaartjes in onze brievenbus, gericht aan onze kleine Flynneman. Zo eventjes oldschool de moeite doen om iemand een berichtje te sturen.
En misschien ben ik iemand die vriendschap romantiseert, maar ondanks de berichtjes om hem veel beterschap te wensen, voelde ik me toen en nu nog steeds een beetje alleen.

Ik denk heel vaak dat mensen uit mijn naaste omgeving mij niet aanspreken of niet met me afspreken omdat ze er van uit gaan dat afspreken niet zal lukken. Want met twee kinderen moet er opvang geregeld worden, er waren de vele ziekenhuisafspraken, het zal misschien toch niet lukken, …
Of het aan mij als persoon zou kunnen liggen, daar wil ik zelfs niet over nadenken – that would hurt even more.
Ik ben gestopt met ‘te proberen’ om sommige mensen nog te zien. Mijn vrienden- en kennissenkring is daardoor meer dan gehalveerd. Doet dat pijn? Ja. Heb ik eruit geleerd? Ja.

En nu?

Ik merk sterk dat ik de laatste tijd weer in mezelf gekeerd ben. Ik ga mensen in het algemeen minder spontaan aanspreken. Ik denk dat ik vooral bang ben om mensen toe te laten en opnieuw gekwetst te worden.
Dus als ik nu nog mensen in real life tegen het lijf loop en ze vragen terloops hoe het gaat, dan krijgen ze net zoals iedereen een: “alles gaat goed hoor”, en dan loop ik gewoon verder.

Ik wil wel nog eens benadrukken dat ik heel dankbaar ben voor de weinige mensen die er wel zijn. Ook al zijn het misschien maar een drietal mensen. Ik ben zeer dankbaar dat ze bestaan.
Ik hoop dat jullie nu niet denken dat ik een hele hoop vrienden verwacht te hebben. Dat is zeker niet het geval. Ik merk gewoon dat, uit de basis mensen die er ‘before the kid(s)’ waren, een groot aantal fantastisch leuke momenten beleeft zonder mij. En dat is hen allemaal van harte gegund.

Liefs x