Wauw, ik heb echt al een tijdje niet meer geschreven.
Flynn wordt morgen 3 en dat lijkt me een goede reden om nog eens m’n hart open te stellen.
Meestal schrijf ik voor de verjaardagen in de vorm van een ‘brief aan m’n kind’. Vandaag schrijf ik hem aan mezelf.
Op 15 juli word ik 30. Het magische getal. Dus tijd voor een brief aan mezelf. Tijd voor een ander perspectief.

Lieve perfectionistische en piekerende Faye,

Ik zie je daar nog zitten, drie jaar geleden bij de gynaecoloog. Op controle en net zoals bij Ruby met dezelfde boodschap: “we gaan je in inleiden, je bloeddrukken gaan weer de verkeerde kant op”.
Een beetje aan het balen dat je dus niet weet wat het is om ‘normaal’ te bevallen ga je naar huis om te slapen, een laatste keer genieten van je veel te dikke ‘ton’.

Nu, drie jaar later lijkt het precies een compleet ander leven. Drie jaar zijn voorbijgevlogen, maar ze hebben je op slag tien jaar ouder gemaakt. Ze hebben je beter doen relativeren en doen beseffen dat het echt niet belangrijk is dat je maar twee soorten chips in huis hebt als je bezoek hebt.

Maar laat me ook eerlijk zijn. Je bent echt door een diep dal gegaan en eventjes dacht je dat je nooit meer naar boven zou kunnen klimmen. Soms heb je nog van die dagen. Dagen dat je enkel maar wil huilen en je volledig wil omwentelen in zelfmedelijden. Maar weet je wat? Gun jezelf dat dagje zelfbeklag. Want telkens je een voet buiten je deur zet, zet je tegelijkertijd de grootste glimlach op en toon je aan de buitenwereld dat jij ervoor gemaakt bent om zorgouder en mantelzorger te zijn. Maar opnieuw, eerlijk? Niemand is ervoor gemaakt zorgouder te zijn. Niemand weet wat het is om een zorgenkindje te hebben, behalve de ouders die er eentje hebben. En dan nog, ieder zorgenkindje is anders, dus ook iedere situatie is anders. Vergelijk jezelf daar niet mee.

Mag ik zeggen dat ik vind dat je de voorbije drie jaar gegroeid bent als mens? Je bent milder geworden, rustiger en je hebt een passie gevonden in een webshop, waarvan je nooit had durven dromen dat die effectief ‘van de grond’ zou komen.
Maar je bent nog steeds eenzaam. Je bent nog steeds hopeloos op zoek naar bevestiging en liefde. (niet het type liefde die je zoekt in een liefdespartner, want die heb je al gevonden en die koester je enorm). Je hebt nog steeds het gevoel dat er fundamenteel iets mis is met je, waardoor je bang bent om mensen toe te laten, bang dat niemand je graag kan zien. Misschien zal je wel altijd een beetje zo blijven?

Flynn en Ruby zijn by far je mooiste ‘realisaties’.
Ruby heeft je veel geleerd over hoogsensitiviteit en dankzij haar leer je je eigen hoogsensitieve uitbarstingen te erkennen en plaatsen.
Flynn heeft je geleerd dat je met een gebroken moederhart alsnog kunt doorzetten. De helft van zijn leventje heb je hem wekelijks naar Pulderbos gebracht. Heb je van je hart een steen gemaakt en hem 5/7 moeten afgeven aan anderen om hem te laten groeien. En wat een kereltje is hij al geworden!
Je bent het type zorgouder dat eerlijk wil zijn over de situatie, maar ook niet altijd het negatieve wil belichten. Zo ben je niet en zo wil je ook nooit worden. Net omdat je altijd zo positief bent en alle kleine stapjes die Flynn zet in de verf zet, vergeten mensen soms hoe zorgintensief het is om voor Flynn te moeten zorgen. Je kan niet zomaar at random de auto inspringen en ergens heen gaan. Flynn kan niet goed om met omgevingen die hij niet kent, is heel erg snel overprikkeld, kan ook niet stappen dus je mag zijn buggy niet vergeten, pampers moeten mee, drinken uit zijn speciale beker moet mee, mama of papa moeten ook mee want hij kan niks vastpakken (dus zelf eten en drinken lukt ook niet)…
Flynn kan niet communiceren en dat begint soms door te wegen voor jullie allemaal. Want hij wil vaak iets duidelijk maken en raakt gefrustreerd omdat je hem niet begrijpt en andersom.

Maar wat ben je trots op je kinderen. Op Ruby omdat ze zo goed omgaat met de situatie en begrijpt dat haar broer anders is, maar hem daarom niet minder graag ziet. Omdat ze zorgzaam is en zorgt voor -soms teveel- leven in huis. En op Flynn, omdat je hem elke dag ziet vechten om vooruitgang te maken. Omdat je ervan bent overtuigd dat hij over een jaar misschien wel dat ene stapje alleen zal zetten.

Vorig jaar hoopte je dat Flynn op zijn derde verjaardag zelfstandig zou kunnen rechtstaan zonder hulp. Dat lukt helaas nog niet, maar hij houdt wel je beide handen vast en zou op die manier al wandelend de wereld willen verkennen, en is dat niet nog mooier?

Lieve piekerende, chaotische en crazy Faye,

Is het toegelaten om aan jezelf te zeggen dat je trots mag zijn en misschien soms ook niet zo hard moet zijn voor jezelf?
Wees eens zo mild voor jezelf als je bent voor anderen.

Liefs

Je bijna dertigjarige zelf.