Misschien herinneren jullie het zich nog, maar iets meer dan een dikke maand geleden begon ik aan het ’30 day challenge’- avontuur. 30 dagen plankhouding & 30 dagen waist trainen. Zo gezegd zo gedaan…
8 dagen lang heb ik letterlijk gezweet. Ik hield het best goed vol! Gezonder eten en elke dag mijn oefeningen doen onder de coaching van (nogniethelemaal)manlief. De 9e dag ging ik door mijn knieën om dochterlief te tillen, maar raakte niet meer recht. Één of andere spier in mijn rug besliste dat ik niet meer kon wandelen, zitten of staan zonder een helse pijn te doorstaan. Een vijftal dagen heb ik me niet meer aan die oefeningen gewaagd. En zij die mij een beetje kennen weten dat mijn matje om oefeningen op te doen ondertussen stof aan het vangen is.

Wat gezonder eten betreft ging dat ook heel even erg goed. Ik voelde me beter in mijn vel en zag ook dat mijn buikomtrek traag maar gestaag wat aan het verminderen was. Maar ook in dit geval weten de mensen die me wat kennen dat ik een echte ‘emo-eter’ ben. Horen dat je je job kwijt bent is nu niet bepaald een fijne ervaring. Ik heb mijn hoofd niet laten hangen en ben ondertussen al zes weken op zoek naar een nieuwe job. Ik houd mijn hoofd hoog en zie alles redelijk positief. Alleen is mijn onderbewustzijn precies niet helemaal mee met die visie. Onbewust ben ik in die zes weken tijd weer twee kilo bijgekomen en speel ik het ene ongezonde na het andere binnen. Denk nu niet dat ik een olifant ben die nog amper een stap vooruit kan zetten. Ik zie jullie verbeelding al op hol slaan. Neen, die twee kilo die ik kwijt was is er gewoon opnieuw bij. Ik denk dat ze me te hard gemist hebben.

But no more! Vanaf morgen begin ik weer met een schone lei. ( Neen niet vandaag, want mijn bestie komt vandaag en we gaan lekker taart eten)!

Dus ooit zul je hier wel de resultaten lezen van mijn 30 dagen lang zweten en zwoegen… Alleen zul je er nog eventjes op moeten wachten. Minstens nog 30 dagen…

Liefs x