Ik heb besloten om nog eens voor een openhartig bericht te gaan.
Dat lijkt op het eerste zicht wel gemakkelijk, maar dat is het niet. Ik ben een flapuit, ik heb geen ‘remmingen’ en ik ben een open boek, maar altijd met een kwinkslag.
Ik laat zelden tot nooit mijn muur echt volledig zakken.
Daar gaan we…

De corona crisis en de lockdown hebben een groot effect op iedereen. Ook op mij en mijn gezin.
Toen de lockdown in voege ging was ik al eventjes thuis om mijn gedachten terug te ordenen en het jaar 2019 te verwerken en een plaats te geven.
Ik was 90% van mezelf verloren en zag nergens het nut nog van in. De neerwaartse spiraal zoals ze zeggen.
Ik denk niet dat Flynn zijn situatie de reden is waarom ik keihard ben gechrasht, maar het was wel mijn push over the edge.
Ik heb er ook nooit een geheim van gemaakt dat ik al sinds mijn tienerjaren enorm in de knoop lig met mezelf. Al jaren probeer ik mezelf wijs te maken dat ik echt wel oké ben zoals ik ben en dat er écht wel mensen zijn die geven om mij als persoon.
Die duivels in m’n hoofd, mijn onzekerheid en dan nog eens Flynn zijn situatie erbij zorgden ervoor dat ik in januari het spoor ben kwijtgeraakt.

En toen kwam de lockdown. Ik heb die de eerste twee weken met open armen ontvangen. Het was een verademing om niks te moeten doen en ook even de agenda en het hoofd te legen. Letterlijk niks moest (behalve dan de kinderen te entertainen).
Het was onverwacht Flynn terug voltijds thuis hebben en Ruby met liefdevolle ogen aanstaren als ik zag hoeveel ze eigenlijk ook gegroeid is. Het was echt genieten van die ‘vakantie’ samen.

 

Maar die twee weken werden er gauw zeven. En ik ben op. Net zoals zovele andere ouders ben ik helemaal op. Ik had een klein beetje reserve terug opgebouwd en kon ’s morgens alweer opstaan met een positieve mindset. Maar na zeven weken merk ik dat opstaan weer een opgave begint te worden en dat ik me liever volledig afsluit van mijn huisgenoten. En ja, ik voel me daar zéér schuldig over, want begrijp me niet verkeerd, ik hou ontzettend veel van m’n huisgenoten.
Mijn brein is overprikkeld en terwijl ik de strijd met m’n eigen duivels probeer aan te gaan zie ik vanop de eerste rij dat mijn vijfjarige dochter ook begint te struggelen met de lockdown. Ze trekt zich soms volledig terug met een triest gezicht, mist haar vrienden en structuur. Ik zie haar soms heel onzeker worden en dan doet dat mij ook heel veel pijn. Tegelijkertijd slorpt ze al onze aandacht op (ik ben dan heel blij als Björn gedaan heeft met werken en – als een fantastische papa trouwens – buiten met haar gaat spelen). Het valt nog meer op dat alleen spelen voor haar niet gemakkelijk is. Want hoe graag we het haar ook hadden gegeven, ze heeft helaas geen broer waar ze écht mee kan ravotten.
En die broer kan zich perfect alleen bezig houden hoor. Leg hem op de grond en zet wat TV op en hij is een volledige dag tevreden. Maar wat leert hij dan? Als de revalidatie niet verder loopt willen wij ons best doen om toch zoveel mogelijk stimulatie te bieden. Het is zo cruciaal. In het begin zagen we nog stapjes vooruit, maar onze man zijn vooruitgang begint te stagneren en die muizenis heeft zich in m’n hoofd genesteld…

Ja, mijn hoofd is opnieuw all over the place en ik kan niet goed schrijven als m’n hoofd alle kanten opgaat.
Dus aan alle ouders die het even niet meer zien tijdens deze lockdown met hun kids: you are not alone en samen staan we sterk.
Remember: wij zijn de helden voor onze kinderen op dit moment.