Mijn lieve kleine Flynn

Twee jaar geleden mocht ik je kort na de middag, na 38 weken reikhalzend uitkijken, in m’n armen sluiten.
Opnieuw een vervelende bevalling, maar gelukkig niet zoveel ‘complicaties’ als toen je zus eraan kwam. Een blauwe wolk en een prachtige baby – die gelukkig onmiddellijk mee mocht op de kamer.
Dat er toen al iets mis was met je hersenen durfden wij helemaal niet te dromen.

Maar weet je wat lieverd? Mainstream is zo saai. Jij ontwikkelt anders en dat is helemaal goed. Want ik hou zo ontzettend veel van je, ondanks de moeilijkheden.
‘Normaal’ zou je nu moeten experimenteren met woorden, de vloer besmeuren met eten omdat je met een lepel leert omgaan, zou je de kasten moeten leeghalen, sprinten met een loopfiets en wandelen aan mijn hand.
Maar dat ben jij niet. 
Mijlpalen zijn voor ons anders. De kleine dingen waar je als ouders iets sneller overgaat zijn voor ons ontzettend belangrijk.

Je hebt op een jaar tijd zoveel vooruitgang gemaakt – op jouw tempo! 
Als ouders kunnen wij alleen maar trots zijn.
Op je eerste verjaardag moesten we je verjaardagsfeestjes opsplitsen, want je kon helemaal niet om met drukte. Teveel geluid en mensen om je heen gaven je een oncomfortabel gevoel. We hadden een hoekje in de living gemaakt waar jij tot rust kon komen en dat werkte goed. We konden je ook niet meenemen naar andere omgevingen, want daar werd je heel onrustig van.
Je kon ook maar een beperkte periode in je stoel blijven zitten en moest ondersteund worden door een kussen zodat je niet scheef zou zakken.
Je kon nog niet zelfstandig zitten en je verplaatste je ook niet door de ruimte.
Liggen op je rug en wat rondkijken was je favoriete bezigheid.
We merkten vooral dat je nog aan het ‘bekomen’ was van de – door ons ongekende periode – epilepsie aanvallen en zware medicatie.
Maar je opgezwollen gezicht was al voor een groot stuk afgenomen.

Nu zijn we een jaar verder en in dat jaar ben je doelgericht beginnen rollen naar speelgoed. Want ja, je hebt echt wel interesse in bepaalde dingen. Vooral je speelbal, muziek en licht spreken je aan. Je begint nu ook plezier te beleven aan de zoef zoef dieren van je zus!
Je zit ook zelfstandig en kan perfect een halfuur op je poep blijven zitten, je evenwicht bewaren en volledig ronddraaien op je poep.
Je zit veel stabieler in je stoel en hebt ook geen kussen meer nodig. Je begint nu ook je armen op te richten als je opgetild wilt worden en kan al drinken met een rietje uit één welbepaalde beker (ja, je bent een kindje dat enorm vastklampt aan het gekende).
We hebben ontzettend veel interactie met je en je wordt zelfs boos als we langs je lopen en je geen aandacht geven.
Je bent ontzettend graag buiten en wandelen en fietsen zou je uren aan een stuk kunnen doen.
Je kan ook al eens genieten van andere mensen hun gezelschap.

Neen, je praat niet, maar je kirt, lacht en maakt je kwaad als het nodig is. We begrijpen elkaar en dat is het belangrijkste.
Neen, je kruipt en stapt niet, maar dat is ook moeilijk omdat je nog niet de nodige stabiliteit en kracht hebt in je romp, heupen en benen. Daarbovenop ben je ook nog eens hypotoon (= te lage spierspanning). Maar, je hebt je eigen manier om je al rollend te verplaatsen naar waar je wilt en dat is voor ons een uitdrukking van eigen wil!
Neen, je kan niet zelfstandig eten, maar je eet letterlijk alles en je kauwt zo goed op stukjes. Dat is veel meer dan sommige Liss-mama’s van dromen.

En ja natuurlijk, soms bekruipt me de angst dat mensen op een dag zullen beginnen kijken, staren of zelfs dingen vragen. En dan zal ik daar staan met m’n mond vol tanden. Maar ik zal voor je schermen. Als een leeuwin, een beer, een lama een whatever je als voorbeeld wil nemen. Ik zal je beschermen, m’n leven lang.

Dus zie wat jij in een jaar tijd allemaal hebt gedaan.
Ik hou zoveel van jou, m’n mooie, kleine ventje.
Gelukkige verjaardag vriendje.
Ik ben de meest trotse mama die je maar kan inbeelden.

Liefs x